storm
En het meisje klampt zich vast
aan de volgende schitterende verschijning.
Heel puur en met zachte kriebelhanden
die je zo lief door je haar kunnen strijken.
En ze lachte, onnoemelijk lang en hard.
Zo stond ze hulpeloos in de schaduw van de boom,
omdat de handen zich van haar verwijderde
en zachtjes de armen vastpakte:
Van de stormbrenger.
Die de boel verpest, vertrapt, verziekt, belazerd,
de bel barst en de scherf knerpt,
waar de sporen van een rijp verleden
zich vervormen tot compost.
Reacties op dit gedicht
| Benjamin Tamboer: | Donderdag, mei 06, 2004 08:54 |
| Als schurend grind..dát blijft pas hangen! Mooi werk, Marije! Groetjes, Benjamin |
|
| rivierinsect: | Dinsdag, april 27, 2004 16:36 |
| wow Ik heb hem nu pas goed kunnen lezen. -herhaling- wow |
|
| Oorlam: | Dinsdag, april 27, 2004 10:21 |
| de bel barst en de scherf knerpt jaaaaaa zo eet ik mijn poezie! | |
| Oorlam: | Dinsdag, april 27, 2004 10:21 |
| de bel barst en de scherf knerpt jaaaaaa zo eet ik mijn poezie! | |
| de nifter: | Dinsdag, april 27, 2004 08:43 |
| eh ja..... maar ik hou d'r wel van | |
| bent: | Dinsdag, april 27, 2004 00:52 |
| Jeetje Marije, 't wordt steeds heftiger... x |
|
Over dit gedicht
| Auteur: marije kooij | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 26 april 2004 | ||
| Thema's: | ||