Eenzame fietser
De wind waait
bladeren ritselen
in de avond bries
een fluisterend hallo
tegen de eenzame fietser
haren wapperend
trappend tegen de wind
het regenpak doet klapperen
op weg naar huis
denkend aan fijne dagen
toen hij nog niet
zo'n last moest dragen
telkens neemt hij het mee
achter op zijn bagagedrager
eist voor zich niet veel
is niet een echte prater
hij lost op het probleem
voor hun die hem
dierbaar zijn
stopt voor andere weg
het verdriet en de pijn
sommige prikken er doorheen
raken zijn ziel
en worden van zijn leven
een deel
heeft even zijn ik laten zien
even met hun gedeeld
dat heeft toch bij hem
wat kleine wondjes geheeld
dank voor het luisteren
Reacties op dit gedicht
| arie: | Zaterdag, april 28, 2001 21:02 |
| Ik als "fietser" herken je woorden.... proef uit ervaring wat je zegt.. Arie |
|
| Anita: | Zaterdag, april 28, 2001 11:30 |
| een fietser heeft ook wel eens de wind mee. zal altijd blijven luisteren. xxxAnita |
|
| Elly: | Zaterdag, april 28, 2001 09:49 |
| Gelukkig Paul zijn er mensen die om ons geven, die verdriet en pijn weten te verzachten en die echt naar je luisteren. Groetjes Elly xxx |
|
| : | Zaterdag, april 28, 2001 07:48 |
| Prachtig...Paul, zorgen delen helpt! dat weten ze wel hier op deze site. Fijn dat het bestaat. Vele groetjes M.Rose | |
Over dit gedicht
| Auteur: Paul Willems (Quikkie) |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 28 april 2001 | ||
| Thema's: | ||