zij en ik
Zij was de winter
grijs kil en vol verdriet
Voor haar was alles dood
Ik was de zomer
geel warm en vol vreugde
maar ook verdriet
Verdriet om haar
omdat zij niet meer wist
waarom verder te leven
En nu sta ik hier
met een witte roos bij haar graf
en lijk ik veel te veel
op de persoon die ze was
Reacties op dit gedicht
| Sam*: | Woensdag, juni 02, 2004 22:46 |
| Hej lievu mona, mooi gedichiej! dit gaatover je vriendin?? ik vind t egt heel moeiluk zonder haar, ook al hadde we ruzie, dan lijkt het alleen maar erger =(.. echt veel sterkte veel liefs en knuffels Sammy |
|
| laura nicoli: | Woensdag, mei 12, 2004 17:49 |
| das heel mooi geschreven. ik hoop voor jouw dat het maar gewoon een gedicht is i.p.v een gevoel. maar toch... het is erg als mensen zich van hun eigen leven beroven ... alleen denken ze dat het alleen hun lichaam is dat ze dood doen .. alleen hun hart dat bloed .. maar aan het graf staan van iemand waar je van houd , en weten dat ze er zelf voor koos ... dan bloed je hart even hart als bij die persoon. en vroeg of laat komt de zon terug . liefs laura |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *mona* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 12 mei 2004 | ||
| Thema's: | ||