's Morgends werd ik wakker,
met veel pijn in mijn buik.
Mijn pyama vond ik onder mijn bed.
Jij zei: je had het wat warm ...
Ik fietste vliegensvlug naar huis,
jij kwam me achterna.
Ik schuilde achter een grote berg,
jij vond me niet ...
Je riep: Kom hier, of ik kom je pakken!
Ik was bang, héél erg bang.
Wat was er gebeurd met de jongen die ik zo goed kende?
Waar ik al mijn liefde aan gegeven had ...?
Na enkele minuten vetrok je terug,
ik hoorde je ketting van je fiets piepen.
Ik was blij,
een gevoel van opluchting kwam in me op.
Ik ging snel door naar huis,
thuis gekomen meteen in de douche gegaan,
en blijven staan ...
Na een half uur was het warme water op,
ik moest er wel uit.
Verder deed ik niets,
ik had het niet door.
De dag erop belde je op mijn gsm ...
Ik moest van jou naar de dokter gaan,
jij had misschien wel iets verkeerd gedaan.
Ik kreeg mijn klop,
ik had het eindelijk door,
ik sloeg door ...
Alles flitste ineens terug voorbij,
Ik wist niet waar ik het moest zoeken ...
Ik was zo bang ...
Nooit abortus! , was wat ik zei toen ik 12 jaar was ...
Na 2 maanden hield ik het niet meer vol!
Ik voelde het niet als een baby, maar als een 'ding' dat eruit moest...
Heb er nu héél veel spijt van,
Maar spijt komt te laat!

Maar jou vergeef ik NOOIT meer,
jij hebt mijn hele leven verpest!
Ik weet niet hoe ik nog ooit in mijn hele leven,
heel mijn vertrouwen aan iemand kan geven!

Nu wil ik niet meer leven,
ik kan het niet meer aan met de gedachte dat ik iemand heb vermoord ...

Had je me die nacht maar meer slaappillen gegeven,
dan was ik niet meer wakker geworden ...