en lacht een vreemde door mijn gezicht
soms spiegelt zich mijn ziel
ben ik mezelf een vreemde
die lachend mij vermoordt
de jaren die ik weende
wie heeft ze ooit gehoord?
de tijden zijn gebleven
dat somber mijn visioenen
mij klein, naakt laten staan
en wanhoop mij doet beven
wie telde traan na traan?
mijn houvast soms verloren
enkel immense leegte
waarin verdriet geboren
en eenzaamheid en pijn
als hoop weer eens verloren
jij bent mijn anker in de stroom
die tomeloos mij meegesleurd
jij bent voor mij een droom
die meedeelt al mijn smart
alsof het nooit gebeurt
mijn houvast, naakte muren
waar angst mijn hart beklemt
en in dat duister ben jij mijn licht
en is het jij die mij nog kent
al trek 'k me in mezelf terug
en lacht een vreemde door mijn gezicht.
**********
sunset 25-05-2004
**********
Lesley-Ann: | Woensdag, mei 26, 2004 22:11 |
Een gevoelig maar o zo prachtig gedicht. Liefs Lesley-Ann |
|
Boudaatje: | Dinsdag, mei 25, 2004 20:06 |
wauw wat een gedicht.... knuffel |
|
*zwarte schaduw*: | Dinsdag, mei 25, 2004 15:20 |
gevoelig gedicht. maar enorm mooi, wordt er ook stil van. kbewonder jouw gedichten telkens weer. groetjes XXX |
|
jazzzz: | Dinsdag, mei 25, 2004 13:21 |
... ben er stil van.. sluit me aan bij Es liefs, |
|
Es: | Dinsdag, mei 25, 2004 12:45 |
Heel gevoelig dit, prachtig geschreven! XXX Es |
|
Auteur: sunset | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 25 mei 2004 | ||
Thema's: |