met jouw verlaten stapt de oneindig
de oneindigheid stapt binnen
als jij buiten gaat en strijkt zichzelf
over de kale muren uit
die ogen zijn waarmee de eenzaamheid
mij aankijkt en waarin ik haar
terwijl de herinneringen, plots vergrauwd,
naar buiten geschreven worden
in vormloze, vloeibare raadsels
waarvan enkel ik de code ken
ze kruipen in rijen langs mijn wangen
als verslagen en gedwongen
naar nog een einde toe
als jij buiten gaat en strijkt zichzelf
over de kale muren uit
die ogen zijn waarmee de eenzaamheid
mij aankijkt en waarin ik haar
terwijl de herinneringen, plots vergrauwd,
naar buiten geschreven worden
in vormloze, vloeibare raadsels
waarvan enkel ik de code ken
ze kruipen in rijen langs mijn wangen
als verslagen en gedwongen
naar nog een einde toe
Reacties op dit gedicht
| Green eyes: | Dinsdag, juni 01, 2004 22:23 |
| een plaatje liefs |
|
| Paul de Bruyn: | Dinsdag, juni 01, 2004 17:57 |
| van begin tot einde... genoten van je mystieke raadselwoorden Paul |
|
| Es: | Dinsdag, juni 01, 2004 17:19 |
| Ontzettend mooi neergezet dit!!! XXX Es |
|
Over dit gedicht
| Auteur: tim balthazar | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 01 juni 2004 | ||
| Thema's: | ||