Je belde mij om me te zeggen dat je een huis had gevonden
We zouden er met ons 5 naartoe gaan
In mijn achterhoofd dacht ik al: het wordt toch niets
Dan zaten we in de auto op weg naar het huis
Het leek zo oneindig lang te duren
Wist zelfs niet meer waar we waren
Dan eindelijk zei mijn mama
Dit wordt onze straat
Mijn ogen zochte al een huis maar we blijven door het bos rijden
Dan reden we de oprit op en daar stond het dan...
Ons eigen 18de eeuws huis
Zo mooi zo groot
We gingen naar binnen en het werd mooier met de seconde
Het was alles waar we van konden dromen
Of toch waar jullie van droomde...
Want ik wil niet verhuizen
Ik wil niet alles achterlaten
Lau voelde zich al direct thuis en Nele ook
Jullie bleven maar fantaseren over hoe het zou zijn
Iedereen was zo gelukkig
Maar ik
Ik bleef maar ronddwalen in de grote tuin
Zag de glimlach op mijn mama haar gezicht
En bleef maar verder lopen
Ging nog eens naar mijn kamer
Die zo afgelegen ligt van de rest
Zou ik wel blij zijn zo met ons 5?

Op de terugweg zei ik niets
Ik zag de duizende huizen voorbij flitsen
Het leek wel uren te duren
Ik was zo ontzettend stil
Zo stil was ik nog nooit geweest
Had het gevoel dat ik weer diegene was
Die alles zou verpesten
Dacht: gooi me anders gewoon uit de auto mama
Dan kan je met jullie 4tjes gelukkig rijden naar het huis
Gedachten bleven rond dwalen
En telkens werd ik banger
Gaan we daar echt wonen?
Ik wil je gelukkig zien mama
Echt waar
Wil niet weer de schuldige van je ongeluk zijn
Als je vraagt: en wat vind je ervan?
Dan zal ik lachen...
Want dan weet ik dat jij gelukkig bent
Misschien valt het wel nog mee
Misschien word het wel nog leuk
Misschien is het toch niet zo ver als het lijkt..
Ik zal lachen voor jou
Want wil dat je eindelijk gelukkig kan zijn
In jouw droomhuis


**Moet ik zeggen wat ik wil ook al weet ik dan dat mijn mama weer ongelukkig gaat zijn en iedereen boos??**