Zo klein, zo vertedered
De tranen
staan in mijn ogen,
en niemand
die het ziet.
Hoe is het zover
kunnen komen,
begrijpen ze dan niet
wat een verdriet ze mij doen?
Ik kan hem niet missen
en blijf verlangen
dat hij weer naar me
toe mag komen.
Ik begrijp niet wat er
verkeerd is gegaan.
Hij is zich
aan me beginnen
te hechten,
en kan me zo lief
en vertederd
aankijken,
komt met zijn wangetje af
en zegt dan aai,
of hij legt zijn
hoofdje op mijn
schouder en kan
zo een hele poos blijven liggen.
Ik kan hem niet meer missen.
Waarom begrijpen ze dat niet?
staan in mijn ogen,
en niemand
die het ziet.
Hoe is het zover
kunnen komen,
begrijpen ze dan niet
wat een verdriet ze mij doen?
Ik kan hem niet missen
en blijf verlangen
dat hij weer naar me
toe mag komen.
Ik begrijp niet wat er
verkeerd is gegaan.
Hij is zich
aan me beginnen
te hechten,
en kan me zo lief
en vertederd
aankijken,
komt met zijn wangetje af
en zegt dan aai,
of hij legt zijn
hoofdje op mijn
schouder en kan
zo een hele poos blijven liggen.
Ik kan hem niet meer missen.
Waarom begrijpen ze dat niet?
Reacties op dit gedicht
| Irdana: | Donderdag, juni 17, 2004 10:11 |
| ik hoop voor jou dat de tijd snel mag komen dat je hem weer vast mag houden om samen weg te dromen want je kleinkind ?niet meer mogen zien is het ergste dat je kan over komen dus hoop ik voor jou dat zijn moeder snel tot bezinning zal komen liefs Irdana(ria laat de moed niet zakken ) | |
Over dit gedicht
| Auteur: _Lieverdje_ |  
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 16 juni 2004 | ||
| Thema's: | ||