Als ik alleen ben probeer ik mijn gedachten te laten gaan.
Ik zie je dan voor me staan.
Hoor je warme stem, je liefdevolle groet,
al die dingen doen me zo goed.
't Zit 'm niet in mooie kleren, niet in een fraai gedicht,
maar 't zit 'm in het leven, in een opgewekt gezicht.
Ik heb er zoveel...en toch bijna geen woorden voor.
Hoe lang gaat dit alles nog zo door ?

Je bent zo lief tegen mij.
Waarom ? Je bent toch vrij !
Als ik al die dingen op een rijtje zet,
en op alle kleine dingen let,
zie ik in, dat je alles voor mij doet.
Is dat wel allemaal goed ?
Ik zou dit alles ook niet willen missen, voor geen goud.
Waarom ? Waar zit de fout ?

Al die vragen houden me bezig, dag en nacht,
en vraag me af, waar haal ik het vandaan al die kracht.
O God, ik wou dat ik om dit alles kon janken,
en ik zou je ervoor kunnen danken
als ik dat ooit op jouw schouder mocht doen,
en je me dan heel lief zou troosten met een zoen.
Om deze gedachten en gevoelens te mogen beleven
geeft me toch wel 'n ietsje ander leven.

Ik ben maar een 'meisje'voor jou,
maar als ik dit schrijf, voel ik me toch een beetje vrouw.
Liefste, ik hou van jou !!!