Die woorden, telkens weer,
verdringen de echte ik,
niet eens, maar keer op keer
*je bent niet de moeite waard*
Lief, aanhankelijk, gevoelig en soms klein,
dat was ik, lang geleden,
dat is wie ik liever nog zou willen zijn
*je bent niet de moeite waard*
Als een kras op een cd, verstoort het mijn ziel,
de herhaling van die woorden,
het is de echte ik die ik daarmee verniel
*je bent niet de moeite waard*
Ik kon het niet weten en zei het 1000 x onbewust,
vanaf dat ik klein was tot nu,
lijkt het het negatieve zelfbeeld waarin ik berust
alsjeblieft, wil de echte xtreme nu opstaan?
helaas, de verlamming is toegeslagen
en maakt elke poging met die woorden direct ongedaan....
*je bent niet de moeite waard*