Titanic
Het kolkende water
komt sneller dichterbij
...
Mensen roepen,
duwen mekaar opzij
Om eigen leven
te verkiezen,
Anderen al passeren,
in gedachten reeds vergaan
...
Natte voeten,
witte handen klemmen beet
...
Ieder voor z'n eigen,
geen mens die beter weet
Doch een moeder
met haar kind,
Plaatst een kus
en schenkt ten volle vertrouwen
in vreemde armen toe...
'Red mijn kind,
ik zal je eeuwig dankbaar blijven... '
Waarop haar ogen sloten
en zij ontnomen was
van haar pijn,
Maar niet haar liefde,
die voor altijd
aanwezig zal zijn...
Reacties op dit gedicht
| (~+Mystic-Girl+~): | Zaterdag, juli 24, 2004 15:57 |
| wouw!!! prachtig gedicht meid pijnlijk te zien wat er was gebeurd, maar wel super mooi ;) Liefs Nerissa |
|
| Butterfly: | Zaterdag, juli 24, 2004 12:00 |
| zo mooi gedaan!! Zie gelijk die beelden weer voor me van die mevrouw.. met die baby =( Liefs, Ytje |
|
| liesiepetiesie*: | Zaterdag, juli 24, 2004 11:45 |
| fantastisch neergezet!! heel mooi gedicht! en dit heeft al vaak plaastgevonden en zal zich nog vaak afspelen ook, spijtig genoeg... |
|
| Fortune: | Zaterdag, juli 24, 2004 11:18 |
| Ik ben bang dat dat vele malen heeft paatsgevonden.. Prachtig mooi neergezet! liefs, Samantha |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Elientjen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 24 juli 2004 | ||
| Thema's: | ||