Een vergeelde foto,
van heel wat jaren geleden.
Telkens ik hem bekijk,
word dat beeld weer heden.
Bijna veertig jaar oud,
ik was toen een uk.
Dat eigenste ogenblik,
straalde ik van geluk.
Letterlijk gedragen,
door een "sterke" vent.
Zijn overlijden,
iets wat nooit went.
Hij leerde me spelen,
met woorden en taal.
Hij leerde me alles,
altijd, allemaal.
Mijn vader, mijn leven,
mijn allerbeste vriend.
Ik heb nog lang niet
al mijn tranen gegriend.
margot: | Vrijdag, augustus 13, 2004 15:36 |
aangrijpend mooie eric...recht uit het hart geschreven,ik voel het zo aan...die pijn van binnen liefs,margot |
|
**Zij** : | Vrijdag, augustus 13, 2004 09:50 |
Knuffff....recht uit je hart... | |
shelob: | Donderdag, augustus 12, 2004 22:33 |
Mooi eerbetoon, aan een te vroeg verloren vader. | |
Duifje: | Donderdag, augustus 12, 2004 21:45 |
Prachtig verwoord! Een vader een vriend, een moeder een vriendin. Geniet maar van de herinnering aan je vader! Je zal hem altijd blijven missen! Liefs |
|
Es: | Donderdag, augustus 12, 2004 21:25 |
Open en duidelijk, het gemis een moeilijk te verwerken gebeuren. Zeer mooi neergezet, een ode! Kus |
|
Auteur: Eric Van Aelst | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 12 augustus 2004 | ||
Thema's: |