Stilletjes op mijn randje
Stilletjes op mijn randje slaap ik op het bed.
Nog steeds de angst om eruit worden gezet.
Elk woordje elke adem werden verstikt door jou.
En angst dat je meer slagen wou.
Al lig je hier niet meer naast mij.
Toch zal ik me nooit meer voelen zo vrij.
Ik wandel door het huis elke stap doet me pijn.
Bang voor het geroep en het getier zal het zijn.
Voel me dan weer klein kind.
Die haar moeder in de kelder vastbind.
Juist omdat ik een glas had laten vallen.
Of mijn kinderlijke lach had laten schallen.
Veertig jaar ben ik.
Voel slagen,roepen mijn angst en schrik.
Ik ben het vechten toch zo moe.
Waarom doe ik mijn oogjes niet voorgoed toe.
Diane
Reacties op dit gedicht
| margot: | Zondag, augustus 15, 2004 10:10 |
| ....... liefs,margot |
|
| Raira: | Zaterdag, augustus 14, 2004 09:08 |
| Het leven geeft weer leven als je alles plek kunt geven vergeten doe je nooit maar eigenliefde voor het kind in jezelf geeft toekomst mogelijkheden. sterkte gewenst liefs raira |
|
| Hermans Dirk: | Zaterdag, augustus 14, 2004 08:49 |
| mooi gedicht | |
| Pyro: | Zaterdag, augustus 14, 2004 08:09 |
| Mooi gedicht! Probeer het een plekje te geven in je hart. Ik weet dat het moeilijk is, maar laat het niet je verdere leven verpesten..? Heel veel sterkte, Liefs Pyro |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Diane | 
|
|
| Gecontroleerd door: ;o)x | ||
| Gepubliceerd op: 14 augustus 2004 | ||
| Thema's: | ||