het was zo maar even dat ik haar zag
een leven aan geschreven bladeren
zweefden als de herfst aan mij voorbij
al was het maar even dat ik haar weer zag
ik plukte gulzig
de dag
vervouwde proppen in grauwe glazen
strepen inkt op het hete toetsenbord
kapot gevallen uren herstellen voorzichtig de tijd
ik ben weer terug, terug vanuit de vergetelheid!
doorgestreepte woorden, weggegumde zinnen
het is de weggegooide taal dat ik weer even vind
versleten versen dreigen wederom weer op te staan
oude inspiratie klopt nog even, hard aan
het was zo maar even dat ik haar zag
een leven aan geschreven bladeren
zweefden als de herfst aan mij voorbij
al was het maar even dat ik haar zag
ik plukte gulzig
de verkeerde dag
Met taal als mijn slaapmuts
bracht ik de nachten door
zie mezelf als vroeger weer schrijven
op je lichaam, tussen je borsten door
2 nachten heeft het geduurd
het papier met je huid vergist
nu zijn de completten compleet
en lees ik, hoe hard ik je heb gemist
rosten vallen uit mijn ogen
splijten de eerder gelekte tranen
als zure zeeen in twee
weemoed doet moedig drinken
maar brengt teveel pijn met zich mee
al was het maar even dat ik haar zag
de illusie bijft bestaan
en ik hoor het mezelf denken
ik pluk morgen wel een andere dag
ik zou het nooit meer kunnen verdragen
deze dromen als woorden weg te strepen
ik was haar al bijna vergeten
maar waarschijnlijk zit er in elk geheugen
wel een hoekje
waar verloren gedachtes
vrij uit kunnen gluren,,
f.