Je richt je blik op huizen
Die slechts in herinnering nog voortbestaan
Je kruipt van angst in een hoekje
Voor mensen die al voorbij zijn gegaan
In je hoofd weerklinkt nog altijd
Het krijsend, gierende geluid
Van bommen die enkel hun werk maar doen
Maar wissen een heel levensdeel uit
Mannen in groen nemen iedereen mee
Maar laten jou zitten, alleen
Eentje keek je nog even aan
Voordat iedereen weg verdween
Nu zwerf je eenzaam door de straten
Van eens je liefdevolle thuis
Nu loop je over kille ruines
Van een leeg gestorven huis
In je hart schreeuwt het tranend verlangen
Maar alleen vogels zijn nog vrij
Jij leeft dan wel buiten gevangenismuren
Maar de echte gevange ben jij
vollemaan1990: | Zaterdag, september 30, 2006 16:19 |
jip de andere hebben groot gelijk je bent echt keigoed! ik kan me er alleen maar bij aansluiten nogmaals succ6 |
|
Wicked Soul: | Woensdag, september 08, 2004 16:53 |
Superdiep, helemaal raak. Echt ontroerend. Je schrijft toch ook zo geweldig he. ;):D Prachtig |
|
Manic Manja: | Zondag, september 05, 2004 00:11 |
oeee rakend inderdaad... jesus christ wat heb je dat mooi verwoord.... liefsx manja |
|
Raira: | Zondag, september 05, 2004 00:01 |
jeeeeeeee wat een aangrijpend gedicht, en wat is dat met veel gevoel beschreven echt een copliment waard liefs raira |
|
Auteur: Mysticelfje | ||
Gecontroleerd door: 260580 | ||
Gepubliceerd op: 04 september 2004 | ||
Thema's: |