Laat mij me maar in het dorp begeven.
Laat mij me maar in het dorp begeven
(al gaat mijn hart wel uit naar de stad)
Het is beter te vertoeven tussen het rustige leven
(er is nog druk genoeg van wat was)
Mijn vier hoog kleine flatje is mijn dorp
binnen dit gebergte van het flatgebouw
(mijn lichaam is mijn slaapkamer,
mijn computer de nieuwe gevonden deur)
de weg voorbij de deur, loopt langsdoor een smalle vallei.
Ombost en omkamt met glooiende geulen, weiland en
akker, omrotst weer en omwatert, ruw en of zacht,
diep door het klimaat daar als zijn gelaat er gegroeft, en voort
tot aan de grenzen van de ruimte waar een deur moet zijn.
laat mij me maar in het dorp begeven
de stad is een straat, vergeven aan drukte, waar alles weer gaat
Er gaat zoveel om door de straten, van mensen op weg
er gaat zoveel om door de mensen, zich omzwierent met riten om
de pulserende neurotransmitters monotoon te omkapselen
Op een straat maakt een mens zich iets eigen
om terug bij zichzelf, in zijn dorpje te zijn
Daar ontstaan gebruiken, een weer, en geschiedenis van
allen morgen weer anders, want onderweg vergaan kapsels erg snel.
Dat ik hier moet leven, waar ik geboren ben,
geeft, gelaten, toch een zin aan dit bestaan
Als elk stadsmens leef ik van mijn eigen kleine ik zijn
van mijn nog kleinere slaapkamer, en het klimaat van mijn woord
(aan voedsel wordt ik geholpen, als ik mij op straat begeef)
Men helpt elkaar waar men kan op weg van A naar B
maar niets is minder nuttig dan van dit helpen ontstelt te raken
Het is beter niet tussen A en B rond te blijven slenteren,
helper te zijn en zo ergens in het midden.
Op A werd ik geboren
op B ga ik hier weg
Laat mij me dus verder maar in het dorp begeven
temidden de nieuw gevonden natuur (verder helpt niets echt.)
12'09'04
Auteur: theike | ||
Gecontroleerd door: Firebolt | ||
Gepubliceerd op: 12 september 2004 | ||
Thema's: |