over mn vroege jaren
weet k niet meer veel
alleen dat we een gelukkig gezin waren
niemand speelde toen toneel

nu ben k 5 jaar
mama is boos, k zet me schrap
ze noemt me een leugenaar
k krijg weleens een klap

k ben nog maar 7 jaar
maar mn gedachten zijn al zwaar
ben bang om te laat thuis te komen
en kan niet aan deze gedachte ontkomen:
,, in het ergste geval ga k naar mijn graf,
en ben ik van alles af''

k ben 13
leer sigaretten, drugs en alcohol kennen
liet mn gebroken persoon aan niemand zien
en liet me door lijntjes verwennen
k kom ook in aanvaring met het mes
en daarop komt een psycholoog aanlopen
een heel verbeteringsproces
moet ik hiervan gaan hopen?
ze willen me in een instelling stoppen
maar dat laat ik ze niet doen
k laat ze me daar niet droppen
zal me wel even vrolijk voordoen

weer een jaartje erbij
even was ik terug blij
maar ben weer hervallen
toen mn beste vriendin me liet vallen
niet veel later verkracht
maar k heb niemand die mn pijn verzacht
bijna de dood tegengekomen
waar ik al even van zat te dromen

nu bijna 15
maar kan het licht nog altijd niet zien
maar ik weet dat ik moet blijven doorgaan
en dat ik ooit het mes zal kunnen weerstaan
maar dat is nog een verre weg
die ik jammer genoeg voor een deel alleen afleg





* had even behoefte om mn hele verhaal neer te schrijven, nja k weet wel dat ik er niet helemaal alleen voorsta zoals ik op t einde zeg, maar veel stappen kan alleen ik zetten en dat is juist zo zwaar*