(IJdele) hoop..
Ze zat op de hoogste rots bij zee
ineengedoken in 't duister, eenzaam
Nog nooit zo klein, zo nietig gevoeld
dacht ze over de zin van haar bestaan
Plots ging ze staan met uitgestrekte armen
lippen samengedrukt, ogen dichtgeknepen
Met haar neus omhoog en natte haren in de wind
slaakt ze nog 'n paar onhoorbare angstkreten
Alsof ze hoopte dat de krachtige wind
haar overvloed aan tranen weg zou strelen
De golven haar angsten zouden verdrijven
en 't zout haar wonden zou doen helen
Alsof 't donker haar op zou slokken
de vogels haar taal zouden begrijpen
De zachte regen haar lichaam zou doen smelten
en ze zich aan de eeuwigheid vast kon grijpen
Ijdele hoop
maar krachtiger dan ooit
Reacties op dit gedicht
| ses: | Maandag, september 27, 2004 12:28 |
| hmmmm nou zeg, ik word bijna depri van je gedichten : ( je moet ook wat aan dat internet doen! dan kan ik weer jouw spiegologie spelen :) dan heb je van dit alles geen last ; ) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Manja Moraal | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 26 september 2004 | ||
| Thema's: | ||