Alweer een weeskind
het kindje huilt zijn klein verdriet
duizenden deeltjes vloeien uit zijn ziel
stil moeten staan aan pappa's hand
aanschouwd hoe mammie voor de vijand viel
boze mannen doen pappie pijn
weet niet waar ik lopen moet
om me heen de schrijdende vrouwen
een bewaker die vloeken doet
wat hebben we misdaan
wat verklaard het duistere leed
afgevoerd uit ons mooie huisje
terwijl mijn mammie de afwas deed
ik loop vast aan pappa's zijde
als het schot klink uit de nacht
rood verkleurd is pappa's jasje
een nachtkusje wat ik verwacht
dat zoentje zal nu nooit meer komen
de waas, het leven waarin ik me bevind
het uiteen geschoten gezinnetje
door haat, alweer een weeskind
Pyro: | Woensdag, september 29, 2004 00:38 |
Prachtig gedicht, toch maakt het me verdrietig.. Maar hey, niemand is alleen! Al heeft dat kindje geen mama en papa meer, God zal altijd bij hem/haar zijn, no matter what! Liefs xxx Pyro |
|
*Lia *: | Dinsdag, september 28, 2004 20:56 |
wreed en dramatisch verwoord.. hoewel ik schreiende neer zou zetten in de tweede strofe derde zin.. groetjes, Lia |
|
KimErens: | Dinsdag, september 28, 2004 20:54 |
Woww...Dit is echt een heftig maar prachtig gedicht. Weeskinderen bestaan nu eenmaal. Hoort ook bij het leven jammer genoeg..maar toch..ook hun zullen later het geluk wel vinden. Ook al zal het moeilijker gaan, toch zal het komen. Liefs, Kim |
|
Auteur: Paulus26 | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 28 september 2004 | ||
Thema's: |