Eenzaam
Nu zit iedereen in de klas te praten,
en ik kijk om me heen,
Ik voel me hier verlaten,
en ik vind ze allemaal gemeen.
Ik kan iedereen hier wel haten,
waarom proberen ze iemand anders te zijn,
Ik zou met iemand willen praten,
dat doet me wel erg veel pijn.
Er zijn er een stel die zitten te werken,
De meeste doen poplair en iedereen moet hun horen,
Ik haat ze echt maar laat het niet merken,
Ze denken dat ze met zo'n houding scoren.
Er vliegen spullen door de klas,
en iedereen lacht en reageert,
Er vliegen spullen door de klas,
en weer iemand die zich bezeert.
Gister in Rotterdam heb ik andere mensen gezien,
Wel hetzelfde uiterlijk,
maar zonder toneelspel misschien.
en ik kijk om me heen,
Ik voel me hier verlaten,
en ik vind ze allemaal gemeen.
Ik kan iedereen hier wel haten,
waarom proberen ze iemand anders te zijn,
Ik zou met iemand willen praten,
dat doet me wel erg veel pijn.
Er zijn er een stel die zitten te werken,
De meeste doen poplair en iedereen moet hun horen,
Ik haat ze echt maar laat het niet merken,
Ze denken dat ze met zo'n houding scoren.
Er vliegen spullen door de klas,
en iedereen lacht en reageert,
Er vliegen spullen door de klas,
en weer iemand die zich bezeert.
Gister in Rotterdam heb ik andere mensen gezien,
Wel hetzelfde uiterlijk,
maar zonder toneelspel misschien.
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Vrijdag, oktober 08, 2004 14:59 |
| Tja ... 'jeugd' is een moeilijke tijd (vind je nu misschien). Wacht tot je ouder wordt ... Maar, en dat is het positieve, blijf altijd en overal, ze zelf; jij die je echt bent. Liefs / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Lunatje | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 08 oktober 2004 | ||
| Thema's: | ||