Ze legt haar ontplooide stem
voor haar voeten, breekt de spiegel
in het hart en zwijgt.
Golven wuiven ijskoud diepte
onder het gladde oppervlak
waar stilte vergetelheid verdrinkt.
Zo gaat ze mee
in een eindeloze beweging
over en weer
naar een vage einder
en terug.
Auteur: Edwin van Rossen | ||
Gecontroleerd door: ;o)x | ||
Gepubliceerd op: 12 oktober 2004 | ||
Thema's: |