De stilte in de kamer
heeft te lijden
van het tikken
van een eindeloze klok
Want de tijd doet nooit de moeite
te bestrijden
wat een mens het meeste raakt
in zijn getob

Mijn wanhoop en mijn
ontroostbare vlagen
zijn alles wat ik
nodig heb vanacht
Want de angst voorwat
de toekomst zal gaan vragen
heeft nog nooit iemand
de andwoorden gebracht

Het heeft geen zin
te weten hoe te leven
als het leven nooit
de regels onderdrukt
En als je dan eens
alles heb gegeven
ga je nog
onder onzekerheid gebukt

En om altijd hier te staan
zo evenwichtig
is een beeld dat nooit
een mens behalen zal
Want "altijd"
is nog altijd te kortzinnig
en het kan je niet
behoeden voor de val

Maar de kaars stelt mij gerust
en doet het dagen
dat het einde
minder erg is dat ik zie
Want alles wat het vuur
van mij zal vragen
is mijn adem
en misschien wat energie