Marjolein
Ik denk nog vaak
Aan dat meisje uit mijn klas
Een meisje vol onzekerheid
Dat nergens goed in was
In de pauze zag ik haar staan
Verloren op het plein
Stille ogen in de massa
Ze maakte zich zo klein
Om de klappen te ontwijken
Die haar ziel kreeg uitgedeeld
Nederig nam ze de rol aan
Die haar door anderen werd toebedeeld
Bij gymles altijd de laatste keus
Het leek haar niet te deren
Met opgeheven hoofd maar neergeslagen ogen
Om de spottende blikken af te weren
Ik zie haar nog zitten
Aan haar tafeltje voor de mijne
Starend uit het raam
Leek ze van de aarde te verdwijnen
Ik had haar willen helpen
Want ik zag haar verdriet
Maar wat ik ook probeerde
Tot haar doordringen kon ik niet
Misschien had ik meer kunnen doen
Maar ik stond ook alleen
Net zo bang als zij
Voor de koude wereld om me heen
Laatst kwam ik haar tegen
Het was vreemd haar weer te zien
Zoveel jaren later
En zoveel wijzer bovendien
Onze ogen vonden elkaar
Even keek ze naar mij
Een kort moment van herkenning
Toen was het voorbij
Met opgeheven hoofd
Liep ze langs me heen
Geen neergeslagen blik dit keer
Haar ogen hard als steen
Nu zo groot, toen zo klein
Ik zal haar nooit vergeten, ze heet Marjolein
Aan dat meisje uit mijn klas
Een meisje vol onzekerheid
Dat nergens goed in was
In de pauze zag ik haar staan
Verloren op het plein
Stille ogen in de massa
Ze maakte zich zo klein
Om de klappen te ontwijken
Die haar ziel kreeg uitgedeeld
Nederig nam ze de rol aan
Die haar door anderen werd toebedeeld
Bij gymles altijd de laatste keus
Het leek haar niet te deren
Met opgeheven hoofd maar neergeslagen ogen
Om de spottende blikken af te weren
Ik zie haar nog zitten
Aan haar tafeltje voor de mijne
Starend uit het raam
Leek ze van de aarde te verdwijnen
Ik had haar willen helpen
Want ik zag haar verdriet
Maar wat ik ook probeerde
Tot haar doordringen kon ik niet
Misschien had ik meer kunnen doen
Maar ik stond ook alleen
Net zo bang als zij
Voor de koude wereld om me heen
Laatst kwam ik haar tegen
Het was vreemd haar weer te zien
Zoveel jaren later
En zoveel wijzer bovendien
Onze ogen vonden elkaar
Even keek ze naar mij
Een kort moment van herkenning
Toen was het voorbij
Met opgeheven hoofd
Liep ze langs me heen
Geen neergeslagen blik dit keer
Haar ogen hard als steen
Nu zo groot, toen zo klein
Ik zal haar nooit vergeten, ze heet Marjolein
Reacties op dit gedicht
| Albrecht Paul Sanders: | Woensdag, oktober 03, 2001 17:17 |
| 'nooit' is wat zwaar en niet nodig, Isis. 'Ik zal haar niet vergeten' is al indringend genoeg, na dit prachtige gedicht. De lezer zal die Marjolein ook niet makkelijk vergeten, hoor. Dit is meeslepend geschreven, rijmend zonder rijmelarij. Blijf schrijven, en hebt een snoer vol pareltjes. Liefs, Albrecht |
|
| Juva: | Zaterdag, juni 23, 2001 21:49 |
| Heel erg mooi van je...(dit gedicht én het gevoel) | |
| Davy Jans: | Zaterdag, juni 23, 2001 17:38 |
| Tja schoon gedicht..k weet ni maar mijn vriendin heet Marjolein en et raakt mij wel...wie weet is het ze wel...het geeft me een raar gevoel..ma zeker een schoon gedichteke zenne! | |
| pramodah: | Zaterdag, juni 23, 2001 10:51 |
| een prachtig gedicht zo uit het leven gegrepen.......... | |
Over dit gedicht
| Auteur: Isis | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 23 juni 2001 | ||
| Thema's: | ||