Het is zo moeilijk om gewoon te leven,
het lijkt net of ik alleen verkeerde keuzes maak.
De resultaten die steeds uit zijn gebleven,
maar om beter te worden zie ik toch als mijn taak.
Het is zo moeilijk om iets goed te doen,
soms denk ik; ik wil zo niet meer doorgaan.
Wat ben ik soms toch een grote oen,
mijn doel is gewoon om dit te doorstaan.
Het is zo moeilijk om door te bijten,
want oh ik wil dit echt niet meer.
Wie kan ik dit nou toch verwijten?
mijzelf, want dit is niet de laatste keer.
Het is zo moeilijk voor mij om te eten,
zonder dat die schuld gevoelens in me opkomen.
Kotsen doe ik om alles te vergeten,
want anders gaan al mijn gevoelens overstromen.
Het is zo moeilijk om mezelf niet te snijden,
want hoe kan ik anders mezelf straffen?
Ik weet het ik wil hier niet meer onder lijden,
maar dat mes dat kan ik niet zomaar afschaffen.
Het is zo moeilijk om mezelf dit te vergeven,
waarom doe ik mezelf dit in vredensnaam aan?
Ik probeer gewoon te overleven,
maar soms wil ik gewoon liever gaan...