Zorg

Een lange gang,bedden vol met mensen.
Gevuld met hoop, twijfel, sommige bang
maar allen met hun eigen vragen en wensen.

Een man, ergens in de 60 jaar
Heeft alle vertrouwen, ziet geen gevaar.
Slaat zich dapper overal doorheen.
Maar zijn ogen staan alleen.
Maakt zich zorgen om zijn vrouw
"Als het mis gaat" wat moet zij nou?
Een arm om hem heen, een klein gebaar oke
maar voor hem zo belangrijk, ik leef met hem mee
Veeg een lok uit zijn gezicht,
zijn ogen staan dankbaar op mij gericht.


Pijn verdriet en angst regeert.
Meestal gaat het goed, soms verkeerd.
Ik pak haar hand, ze kijkt me aan.
In haar ogen blinkt een traan.
Met trillende stem verteld ze haar verhaal,
niets prive, want ze ligt op zaal.
4 vierkante meter is waar ze nu leeft
ze weet dat ze niet lang meer heeft..
Ik praat,troost en verzorg haar wonden,
de artsen deden wat ze konden.

Voel me echt bevoorrecht met mijn baan,
om dicht bij de mensen te staan.
Om ze te helpen in goede en slechte tijden.
om ze te steunen en hopelijk verlicht het hun lijden.
Hoef geen hoog salaris, haal mijn beloning uit mijn werk
De zorg voor deze mensen maakt mij sterk
maar door de bezuinigingen is de basiszorg wat rest
geen tijd voor aandacht en troost,het kabinet heeft dat verpest..
Zo wordt ons werk, onpersoonlijk en kil
Kan me niet voorstellen dat het kabinet dat wil...