Verdriet 2
Met de handen in haar zakken,
waait ze uit over een bijna verlaten strand.
Ze kijkt uit over de wijde zee,
en pakt een hand vol zand.
Aandachtig kijkt ze toe,
hoe het door haar vingers glipt.
Net zoals haar leven,
dat ze zo mooi had uitgestipt.
Ze ziet hoe een klein meisje,
naast haar moeder staat te springen.
En ze kan de tranen achter haar ogen,
bijna niet bedwingen.
Dat nooit mee te mogen maken,
doet haar onbeschrijfelijk pijn.
Want ze is ongeneeslijk ziek,
zal er niet zolang meer zijn.
Ze kijkt nog even naar boven,
naar de wolken aan de lucht.
Dan loopt ze langzaam weg van het strand,
en ze slaakt een diepe zucht!
*fictie*
Reacties op dit gedicht
| Peter van der Linden: | Vrijdag, november 12, 2004 16:49 |
| Gelukkig fictie, maar helaas gebeurt het ook in werkelijkheid. Mooi geschreven weer. Liefs, Peter. |
|
| tiny winy: | Vrijdag, november 12, 2004 16:41 |
| *Kippenvel* Mooi geschreven! Als dit over jezelf gaat, sterkte meis! Ik ben er voor jou xXx |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ria -rimpeling- | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 12 november 2004 | ||
| Thema's: | ||