Een doos karton openscheuren
ik snij me aan de rand
Ik ren door alle deuren
en haal me open aan de kant

Ik klim in bomen en val naar beneden
schrammen op mijn arm en been
Met een mes in mijn vinger gesneden
het bloed kwam door de pleister heen

Ik zit onder blauwe plekken en sneeen over mijn lijf
maar ik heb het niet expres gedaan, heus niet
je weet toch dat ik tegenwoordig van het mes afblijf
maar toch doen mijn sneeen je verdriet

Je denkt dat het leugens zijn
dat ik me weer snij zoals toen
Je beschuldigingen doen me pijn
kan ik nu nooit meer eens wild doen

Je denkt dat ik me expres weer snij
om naar me te luisteren heb je geen geduld
Je zet mijn uitleg zomaar opzij
en dat is allemaal me eigen schuld

*Raar gedicht, ik weet het, maar op mijn werk, werk ik veel met kartonnen dozen en zo een snijding waar inpakpapier aanzit, daar haal ik me vaak aan open en aangezien ik regelmatig in bomen klim of wild aan het rennen ben, zit ik vak onder de blauwe plekken en sneeen, maar niemand gelooft dat het daarvan komt, maar dat ik me weer snij net als een jaar geleden.. kan k nooit meer wild doen f een snee op me arm of been hebben, zonder dat mensen meteen het ergste denken? En ik weethet.. het is me eigen schuld:( *