Mijn zoon
Mijn zoon.
Zo groot en stoer
een kerel uit
een stuk
bezorgd
ons
alleen maar
groot
geluk.
De kleine
op zijn arm
als een
kostbare schat
van binnen
word ik
helemaal warm.
Het lijkt zo kort
geleden
maar we noemen het al;
verleden,
dat hij
onze kleine
was
en ik
de kinderboekjes
voorlas.
Want ,
ik herinner mij
dat deze
grote vent
ook zo klein
is geweest
en dat hij
nu degene is
die zijn dochtertje
nu voorleest.
Tja, ik weet
het wel,
de tijd
gaat eigenlijk
veel te snel.
Reacties op dit gedicht
| erje: | Vrijdag, november 19, 2004 16:05 |
| ja zo is het wel de tijd vliegt voorbij, daarom is het zo belangrijk dat je kind opgroeid bij moeder thuis en niet bij bv de oppasmoeder maar dat kan soms niet anders i.v.m. werk, maar de kids zijn snel groot liefs erje |
|
| frientjus: | Vrijdag, november 19, 2004 13:33 |
| mooi en lief geschreven!! liefs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: jackie lokker | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 19 november 2004 | ||
| Thema's: | ||