Ooit...
Stond jij symbool voor al het
goede in mijn leven.
Jij was mijn bron van geluk...
Mijn altijdschijnend maantje...
Diegene (éne) waarmee ik alles delen wou...
Ziel...
Hart...
Toekomst...
Mensen veranderen blijkbaar.
Jij veranderde me.
Het gebroken hart dat je me gaf veranderde me.
Nu...
Sta jij symbool voor het ongekende
verdriet in mijn leven...
Je nam me alles af...
Mijn ziel...
Mijn hart...
Mijn toekomst...
Alle geluk , alle hoop verdween samen met jou...
Misschien bedoelde je het niet eens zo...
Misschien wist je het niet eens...
Maar jij ...
Jij was het begin van alle tranen...
Tijden van geluk
die ik met jou gekend heb
vergaan in het niets
met het verdriet waar je
me mee achterliet...
Ik huil...
Dagen en nachten lang...
Al lang niet meer om jou...
Maar om de zwakke persoon die jij toen van me gemaakt hebt...
Vandaag geef ik het op...
(ik hoop echt dat dit je gelukkige leventje nog alleen maar gelukkiger maakt ... )