Eens ...
Eens dacht ik ...
het geluk te hebben gevonden.
Nu maakt de onzekerheid me bang.
Eens dacht ik dat jij mijn vriend was.
Nu maakt de onzekerheid mij bang.
Eens leefde ik alleen voor jou.
Nu maakt de onzekerheid die ik heb mij bang.
Eens dacht ik dat ik zou openbloeien,
naar jou toe,
maar ik blijf gesloten,
onzeker voel ik mij.
Jij die me tekens gaf,
jij die me liet merken dat ik je vriendin was.
Waar is mijn moed naar toe ?
Waar is mijn geloof ?
Waarom al dat verdriet ?
Waarom voel ik mij zo onzeker ?
het geluk te hebben gevonden.
Nu maakt de onzekerheid me bang.
Eens dacht ik dat jij mijn vriend was.
Nu maakt de onzekerheid mij bang.
Eens leefde ik alleen voor jou.
Nu maakt de onzekerheid die ik heb mij bang.
Eens dacht ik dat ik zou openbloeien,
naar jou toe,
maar ik blijf gesloten,
onzeker voel ik mij.
Jij die me tekens gaf,
jij die me liet merken dat ik je vriendin was.
Waar is mijn moed naar toe ?
Waar is mijn geloof ?
Waarom al dat verdriet ?
Waarom voel ik mij zo onzeker ?
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Van Vreckem Linda | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 28 december 2004 | ||
| Thema's: | ||