De tijd te lijf
Even stil staat de klok
en slaat. Onder de slinger
worden herinneringen vermorzeld
en verstold tot spijt.
Bijna een half leven lekt weg
in een ondeelbaar moment
door de kieren van de nacht.
In de donkerste holen sijpelen
de vermorste uren langs de wand.
Dan tikt de klok weer door
en kauwt met trage tanden verder,
terwijl de tijd vermolmt.
Er is duisternis en vergeten,
zelfs ontwaken, God desnoods.
Maar er wacht geen genade.
en slaat. Onder de slinger
worden herinneringen vermorzeld
en verstold tot spijt.
Bijna een half leven lekt weg
in een ondeelbaar moment
door de kieren van de nacht.
In de donkerste holen sijpelen
de vermorste uren langs de wand.
Dan tikt de klok weer door
en kauwt met trage tanden verder,
terwijl de tijd vermolmt.
Er is duisternis en vergeten,
zelfs ontwaken, God desnoods.
Maar er wacht geen genade.
Reacties op dit gedicht
| Hans Kilian: | Zaterdag, januari 29, 2005 11:46 |
| Dit gedicht verscheen eerder in "Eigen-Zinnig" (jg 4, nr 14), een uitgave van François Vermeulen. | |
| sergev2005: | Zondag, januari 02, 2005 23:14 |
| Zeer zeer zeer mooi gedicht. Ik haal even aan wat ik geniaal vind: "onder de slinger worden herinneringen vermorzeld" of nog "en kauwt met trage tanden verder" , pure schoonheid. Proficiat voor dit gedicht. | |
| hiljaa: | Zondag, januari 02, 2005 11:22 |
| prachtig geschreven! liefs--hiljaa-- |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Hans Kilian | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 02 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||