Freekje en de oude man.


                   Punk was Freekje, en zestien, en goede vrienden met zijn broer.
                   In het dorp was een klein punk concertje, daar wilden ze beiden
                   graag heen. (bassiste van het meidenbandje zou later broer's
                   vrouw worden) Het was een vrije avond, het voelde aan als al
                   groot zijn, voor Freekje en hij praate ronduit zo met de mensen
                   om hem heen. Al praaten die vooral met hem ook, er was een
                   man en zijn zus, van ook uit het dorp, de man was een jaar of
                   bijna veertig, samen met hen stonden ze gevieren aan een sta-
                   tafeltje, luisterden (Freekje onderwijl soms dansend), dronken,
                   rookten een joint nog (broer niet) en spraken zo over weten wat
                   je wil, want dat vroeg die man aan Freekje, en ja zei Freekje, ik
                   weet wel wat ik wil. (zo lekker open en zo lekker vrij als daar
                   dat is wat Freekje wil) De zus ging later al eerder naar huis, en
                   de man vroeg Freekje en zijn broer mee naar datzelfde huis, om
                   nog even gezellig na te praten, maar broer was toch ook al moe
                   en schuld bewust over het dan wellicht te laat thuis komen, waar
                   moeder toch zo een soort van zat te wachten, en het concert had
                   zo de oren verstilt, en het bier zo het lijf een tikkie overvoldaan, en
                   Freekje besloot toen, de onderverdieping al samen met zijn broer
                   te hebben aanschouwd, dat daar toch weinig viel te halen nog, en
                   besloot broer's verzoek mee te gaan ook maar in te willigen. De
                   man leip nog mee naar buiten, broer was al op straat met zijn fiets,
                   Freekje bleef nog even op de achterplaats, omdat de man zei hem
                   nog even iets te willen zeggen, en ineens werd Freekje toen erg
                   stevig omhelsd, zo stevig dat hij er een beetje al van schrok. De
                   man zei dat dat ef ter afscheid was. oke, zei Freekje, maar wilde
                   alsnel uit die omhelzing zo stevig weg, oke; zei hij, en staarde
                   voor zich weg. De man begon met zijn stekende baard hem toen
                   te kussen, vieze kussen, en Freekje schrok zich een hoedje als in
                   dat gezegde wordt bedoeld. Dat werd dan van wegneigen, weg van
                   het kussende daar zo veel te opgesloten in die armen, Hey, dat is
                   niet wat ik wil... toen kwam er een; oh, en de man liet hem
                   langzaam los, sorry, ik dacht dat je wel wist wat ik bedoelde, zei
                   de man, ja, nee, dat had ik er niet uit begrepen, zei Freekje, en de
                   man verontschuldigde zich, ja, nee is goed, maar ik ga dan nu, zei
                   Freekje, en snel stapte hij op en fietste naar zijn broer op straat, 
                   die al bij de bocht van de weg verderdoor stond, te wachten en al
                   in aanloop... Groot geoogd, voegde Freekje zich bij zijn zo veilige
                   broer, proeste wat lucht uit, en gezamenlijk al overfietsend, vertelde
                   Freekje dat die man hem zomaar ging tongzoenen...hmm, zei broer,
                   hmm...wat stom. Ja, zei Freekje, dat was ontzettend stom... De berg
                   op, verstilde oren, opstandigheid te lijf... broer de rust zo zelve...heeft
                   Freekje die broer toch altijd lief.


05'0105