rusten
helemaal alleen sta je daar met een glimlach en je mooie tranende ogen,
maar de tranen bevriezen al gauw,
ik wil je aanraken maar me armen zijn te zwaar om op te tillen,
je glimlach verdwijnt en je ogen vallen dicht,
eindelijk kun je rusten.
maar de tranen bevriezen al gauw,
ik wil je aanraken maar me armen zijn te zwaar om op te tillen,
je glimlach verdwijnt en je ogen vallen dicht,
eindelijk kun je rusten.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: mariskaaa | 
|
|
| Gecontroleerd door: -Suus- | ||
| Gepubliceerd op: 06 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||