Mijn nachtmerrie
Ik ren in een donker gebied.
Angstig, wanhopig, heb verdriet.
Het is een leegte van oneindigheid.
Daar draag ik de last van schuld en
spijt.
Ik val in een bodemloos gat.
Wat een grote pech is dat.
Ik blijf wanhopig vissen.
Wie zal mij nog missen?
Ik word wakker in het zweet.
Een deken is wat weggleed.
Ik sta op en loop naar de ruit.
Ik wil springen dan is alles over en uit!
Angstig, wanhopig, heb verdriet.
Het is een leegte van oneindigheid.
Daar draag ik de last van schuld en
spijt.
Ik val in een bodemloos gat.
Wat een grote pech is dat.
Ik blijf wanhopig vissen.
Wie zal mij nog missen?
Ik word wakker in het zweet.
Een deken is wat weggleed.
Ik sta op en loop naar de ruit.
Ik wil springen dan is alles over en uit!
Reacties op dit gedicht
| Sandra tan: | Zaterdag, januari 08, 2005 23:52 |
| Ik denk dat er vele mensen je zouden missen, mensen van wie jet het mis. niet verwacht. kop op! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: klevertje 4 | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 08 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||