mijn verdriet is zo puur
dat ik het zelf niet meer ken
ik weet niet meer wat ik zeg
ik weet zelfs niet meer wie ik ben

mijn verdriet is zoveel
dat ik mn tranen al niet meer tel
ik voel me zo rot
ik haat het hoe ik me kwel

mijn verdriet is te groot
ik kan het niet meer aan
ik wou dat ik verder kon
en mn verdriet laten staan

mijn verdriet is zo donker
ze overschaduwt mijn licht
mijn tranen in mijn ogen
belemmeren mijn zicht

mijn verdriet is zo zwaar
ik kan amper lopen
dus blijf ik zitten
op beterschap te hopen

mijn verdriet blijf aanslepen
ik krijg het maar niet weg
het blijft me maar achtervolgen
wat ik ook doe of zeg

dus hier zitten we nu
ik en mn verdriet
spijtig dat jij juist
mijn verdriet niet ziet