kappen nou..
Blauwe plekken,striemen op m'n rug,
En nooit doe ik iets terug.
Ben bang voor je ,je hebt me in je macht,
Wie had dat ooit gedacht.
Dit doet zo ongelofelijk zeer,
Ik kan echt niet meer.
Weer een stomp in m'n maag,
En weer reageer ik te traag.
Wil voor mezelf opkomen,wil af van dit verdriet,
Maar ik ben bang voor je, het lukt me niet.
Ik hoopte dat dit ooit nog een keer stoppen zou,
Je doet me pijn hufter,kappen nou..
En nooit doe ik iets terug.
Ben bang voor je ,je hebt me in je macht,
Wie had dat ooit gedacht.
Dit doet zo ongelofelijk zeer,
Ik kan echt niet meer.
Weer een stomp in m'n maag,
En weer reageer ik te traag.
Wil voor mezelf opkomen,wil af van dit verdriet,
Maar ik ben bang voor je, het lukt me niet.
Ik hoopte dat dit ooit nog een keer stoppen zou,
Je doet me pijn hufter,kappen nou..
Reacties op dit gedicht
| marlian1: | Dinsdag, april 13, 2010 15:47 |
| Dit gevoel heb ik ook... Goed verwoord! Xxx sterkte! |
|
| *..Miss..*: | Maandag, januari 24, 2005 18:50 |
| Ik schrok maar het is een fictie of niet ??? Liefs Fmeke |
|
| Joanne25: | Woensdag, januari 12, 2005 22:04 |
| Dat moet deze hufter zeker. Heel erg veel sterkte, is wat ik enkel kan zeggen |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Mandy... | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 12 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||