jij bent zo gewoon,
en ook weer heel apart,
en juist dat ...
maakt mij zo verward.

ben ik verliefd,
of wil ik dat niet zien,
wat me de laatste dagen overkomt,
had ik nooit zo erg voordien.

ik kan uren aan je denken,
vraag me niet waarom,
duizend keer je naam schrijven,
ik weet het, het klinkt stom

moet ik je dit vertellen of niet,
't is moeilijk te kiezen,
gewoon uit schrik,
'nen toffe kameraad te verliezen.

wist ik maar wat jij hiervan dacht,
dan zou ik tenminste weten,
of jij ook zoiets raars voelde,
of dat ik je beter zou vergeten...