insomnia
een godvergeten eenzaamheid
daalt des nachts op mijn leden neer
als ik de dag de rug toekeer
en ik tot slapen ben bereid
dan keren de stiltes weer
die ook de nacht zijn toegewijd
maar al die wrange rust ten spijt
- mij plaagt nog steeds het oude zeer
nu biedt het bed geen veiligheid
en hoe ik draai of woel of keer
ik weet mij, droevig, eens te meer
een bange slaaf der wrede tijd
gebroken staak ik mijn verweer
maar in mij welt een donk're nijd:
het is een ongelijke strijd
die 'k wél moet voeren, niet begeer
daalt des nachts op mijn leden neer
als ik de dag de rug toekeer
en ik tot slapen ben bereid
dan keren de stiltes weer
die ook de nacht zijn toegewijd
maar al die wrange rust ten spijt
- mij plaagt nog steeds het oude zeer
nu biedt het bed geen veiligheid
en hoe ik draai of woel of keer
ik weet mij, droevig, eens te meer
een bange slaaf der wrede tijd
gebroken staak ik mijn verweer
maar in mij welt een donk're nijd:
het is een ongelijke strijd
die 'k wél moet voeren, niet begeer
Reacties op dit gedicht
| Calvin Lovi: | Dinsdag, januari 18, 2005 23:12 |
| Zeer pakkend. Maar zelfs strijders zullen ooit weer rust en slaap kennen! Slaap sterk! | |
| Will Hanssen: | Dinsdag, januari 18, 2005 15:35 |
| Heel erg rakend dit gedicht.. ik wens je sterkte! Liefs, Will |
|
| Martine Gieze: | Dinsdag, januari 18, 2005 09:46 |
| Wowie!! onwijs mooi beschreven!! op de een of andere manier hoor ik zo Boudewijn de Groot dit zingen...misschien een idee?!;-)) liefs,Mart |
|
| sunset: | Dinsdag, januari 18, 2005 08:44 |
| Echte eenzaamheid is als een beetje dood zijn. Duidelijk, voelbaar verwoord. Liefs / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Kukel | 
|
|
| Gecontroleerd door: ;o)x | ||
| Gepubliceerd op: 18 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||