bij 'de schreeuw' van Edvard Munch
er gaat een schreeuw door de natuur:
het woest gegil van barensnood;
haar morbide vrucht de dood
die feller woedt dan 't bloedrood vuur.
ik wil vluchten - waarheen, waartoe?
het ijselijk gegil duurt voort,
vredig leven wordt ruw verstoord
- ik wil vluchten, maar weet niet hoe.
verlamd zijg ik ter aarde neer,
't koude angstzweet op mijn leden.
gevangen in dit eeuwig heden
wil ik rusten, ik kan niet meer.
nog eenmaal welt het schreeuwen aan
- de natuur is mij te krachtig,
haar kind, de dood, is oppermachtig -
dan hou ik op en ben vergaan.
het woest gegil van barensnood;
haar morbide vrucht de dood
die feller woedt dan 't bloedrood vuur.
ik wil vluchten - waarheen, waartoe?
het ijselijk gegil duurt voort,
vredig leven wordt ruw verstoord
- ik wil vluchten, maar weet niet hoe.
verlamd zijg ik ter aarde neer,
't koude angstzweet op mijn leden.
gevangen in dit eeuwig heden
wil ik rusten, ik kan niet meer.
nog eenmaal welt het schreeuwen aan
- de natuur is mij te krachtig,
haar kind, de dood, is oppermachtig -
dan hou ik op en ben vergaan.
Reacties op dit gedicht
| stampertje het rukkonijn: | Maandag, oktober 03, 2022 18:20 |
| heel sterk schrijven | |
| Fri..: | Donderdag, januari 27, 2005 14:39 |
| prachtig, ik ken het schilderij en kan het goed voor ogen halen. mooi samenspel zo, schilderij en dicht kunstwerk Liefs, Frida |
|
| ExoticBlue: | Donderdag, januari 27, 2005 12:21 |
| Poezie wat mijn dichterlijk hart streelt. Ben wel voorstander van dit soort gedichten! Bravo, Dichtgroet.. EB |
|
| pramodah: | Donderdag, januari 27, 2005 09:51 |
| mooi...ja echt mooi poëtisch | |
| sunset: | Donderdag, januari 27, 2005 08:42 |
| Wohw! En niemand die reageert? Schitterende poëtische verwoording dit. Liefs / sunset |
|
