Aangehouden op: Huiselijk geweld, vernieling en bedreiging,
vormen de woorden op papier.
Dof staar ik voor me uit:
"Wat doe ik in godsnaam hier?"
Ik hoef je niet zo nodig te spreken,
ik hoef je niet zo nodig te zien.
Het was jouw eigen keuze,
je hebt gekregen wat je verdien.

Wat zou ik je moeten zeggen?
Je snapt toch niet wat ik bedoel.
En alle woorden die ik zeg,
verwoorden niet eens een kwart van mijn gevoel.
Schreeuwen of huilen
het doet mijn gevoel geen enkel recht.
Mijn gevoel, de pijn, de onzekerheid,
mijn gevoel waar ik nog elke dag tegen vecht.

Hoe kan ik jou uitleggen
wat je mij hebt aangedaan?
Negen van de tien keer was je niet helder
dus je weet niet eens hoe het is gegaan.
Hoe kan ik mijn gevoel uitleggen,
zonder het weer te beleven die pijn?
Hoe kan ik uitleggen
dat door jou mijn tranen op zijn?

Waarom zou ik nog proberen
uit te leggen hoe ik me voel?
Je kijkt me niet eens aan,
je snapt niet eens wat ik bedoel.
Er valt niets meer uit te leggen,
wat doe ik in godsnaam nog hier?
Er valt toch niets meer te zeggen,
alles staat al op papier.