Het leven in vraag stellen
Prangende vragen, waar geen antwoord op komt.
Duisternis zonder dat de zon opkomt.
Moordende woorden,die kwetsen als pijlen.
Lettergrepen die gesproken worden maar in
sneltempo weer vergeten zijn.
Getemperde liefde, waar haat in schuilt.
Hartverscheurende taferelen, zonder enig
greintje medelijden.
Ontembaar water, dat in de diepte verdwijnt.
Opgeslokt door eenzaamheid,zonder toekomst.
Antisociaal door overdraagzaam te zijn.
Kwellende beelden, zonder doel.
Donkere wolken met keigrote hagel.
Alleen onze eigen ziel hebben we,
om ons menszijn te vrijwaren,
tegen alle ellende van het leven.
En ons hart, om een lichtpuntje te geven,
in de harde strijd tegen de realiteit.
Duisternis zonder dat de zon opkomt.
Moordende woorden,die kwetsen als pijlen.
Lettergrepen die gesproken worden maar in
sneltempo weer vergeten zijn.
Getemperde liefde, waar haat in schuilt.
Hartverscheurende taferelen, zonder enig
greintje medelijden.
Ontembaar water, dat in de diepte verdwijnt.
Opgeslokt door eenzaamheid,zonder toekomst.
Antisociaal door overdraagzaam te zijn.
Kwellende beelden, zonder doel.
Donkere wolken met keigrote hagel.
Alleen onze eigen ziel hebben we,
om ons menszijn te vrijwaren,
tegen alle ellende van het leven.
En ons hart, om een lichtpuntje te geven,
in de harde strijd tegen de realiteit.
Reacties op dit gedicht
| Godvader: | Donderdag, oktober 06, 2011 01:40 |
| hey, las nog ff je reactie op een gedicht van mij, ik heb je weer opgezocht en je allereerste gelezen...ik vind dit een parel met een zware ondertoon in de vertelwijze :) gr. Yoeri |
|
Over dit gedicht
| Auteur: claire vanfleteren | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 28 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||