Zo langzaam als ze daar komen
                                         kwamen wij bij elkaar
                                         aan door de maanden.
                                         Zo langzaam dat de uren vulden
                                         zo volledig meer
                                         dat het jaren leek.

                                         Ondertussen, zwoegde ze thuis
                                         haar weg naar vrijheid
                                         te banen, wonden sparend.
                                         Ondertussen, sloeg ik opkomend gruis
                                         aan diggelen, vlijtig
                                         trachtend onrust te bedaren.

                                         Zo langzaam als daar komen twee
                                         mensen samen
                                         kwamen wij.
                                         Zo langzaam niemand zag ons
                                         aan te verdwijnen;
                                         vertekend beeld.

                                         Plots; een schok in de omgeving;
                                         'zijn ze heen?!'
                                         Dat weten de tovenaars;
                                         mijn lief en ik alleen.

                                         'hoelang al, zijn ze weg?!';
                                         niemand weet het echt.