zo moe en gelukkig
(laatste invoeging in het logboek.)



                                Het hart zo vol, gebarsten als een overrijpe pruim
                                de zomerzon verbrand je, en alle lucht trekt het er in
                                nergens is nog adem, en het kneuzen heelt niet meer.

                                Zo moe en gelukkig, zie je er uit, men neemt er foto's van
                                groepjes houden halt, bij je verschijning
                                temidden wat gestrompel, denk je; haal mij hier uit.

                                Haal mij hieruit, ik wil een plekje, om te liggen,
                                een plekje, om te liggen, is wat ik wil
                                met geen gezeur, en geen surprise's
                                geen gedoe en geen verkrachting, als het kan...

                                Pas de uniformen, groet de meesters, buig voor Majesteit
                                meet de afstand, verifieer haar grootsheid, scheidt,
                                je koren van het kaf...beschrijf je missie elke dag.

                                Sta vroeger op, je bent al ouder, nu, eet je 'hammetje
                                voeg je bij de drommende rijen, voor de pakhuizen
                                van geen weg terug, en glimlach naar camera 14;
                                zegt Grote Broeder.

                                Haal mij hieruit, haal mij hieruit, stilte, stilte
                                is al ik wil, een mooi plekje om wat te liggen
                                een mooi plekje vol stilte en lucht, rust en dan
                                de putjes in mijn ziel te helen, alsjublieft...

                                De tv kijkt me 'savonds aan, ik voel haar passie
                                als een nieuw geluk, 'tis of we samen passen
                                als twee touristen hier, wezens op bezoek

                                Het voedsel dat ik nog eet kruipt door mijn lijf al
                                als doorheen een huis een muis, iets levends dat
                                mijn wanden aantast, mijn buizen langzaam vergruisd.

                                En zo moe en gelukkig als het alarm weer brand
                                doorheen mijn hoofd, zo moe en gelukkig, ik geef
                                mij aan, alle dingen, als die robot zonder missie,
                                zijn thuisplaneet niet meer missend; programma gewist 
                                zo moe en gelukkig, en alles stil...alles stil...




04'02'05.