tranen komen vaak voor
zoals ze ook vaak mijn inkt doen uitlopen
zich letterlijk en figuurlijk in mijn gedicht verwerken
maar deze keer houden ze zich verborgen
misschien weet je wel hoe mijn gevallen bladeren
er in het daglicht uitzien
of misschien zijn de verdorde verschijningen
je nog niet opgevallen onder de zon
het gillende geschreeuw van een verlaten meisje
zittend verstopt onder haar warme deken
spelend met de poppen in haar gedachten
vervagen naar een hunkerend verlangen van niets
praten door het niets heen
zie ik nu deeltjes van mij verschijnen
in gedachten van de andere naast mij
door mijn eigen manieren zien
hand uitreikend hen laten weten
je kan het alleen,maar alleen ben je niet meer
proberen te zijn een persoon
die waarvan ik wou dat naar mij gekomen was