Zijn kus
Hij zag haar
lopen. In de koude
walste hij door de sneeuw.
Zijn kus vloog
en vlijde zich zachtjes
neer op haar
rood lonkende wangen.
De torenklok luidde
twaalf slagen..
(ze stapte in haar pompoen
en zag hem nooit meer weer)
Reacties op dit gedicht
| Just Hein: | Dinsdag, maart 08, 2005 17:29 |
| Impressionant impressionistisch... Hein. |
|
| de nifter: | Donderdag, februari 24, 2005 08:57 |
| tja.... dan had ze maar een muiltje achter moeten laten.... | |
| Alter_Ego: | Donderdag, februari 24, 2005 00:56 |
| jawel toch, want hij zweefde haar op een gevleugeld conservenblikje achterna en zo krijgt renate toch nog haar kleverige einde... ;) eind goed eventueel al goed AE |
|
| Renate-td-: | Woensdag, februari 23, 2005 23:57 |
| Heb 't liefst sprookjes van "ze leefden nog lang en gelukkig" maar dit kan me zeker ook bekoren, mooi geschreven, liefs Renate | |
| Oorlam: | Woensdag, februari 23, 2005 21:16 |
| 1 van de mooiste sprookjes idd, misschien wel de mooiste:) | |
Over dit gedicht
| Auteur: Zilke | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 23 februari 2005 | ||
| Thema's: | ||