Voor mij niet genoeg
Misschien, was ik niet altijd daar
Maar mijn plicht stond voor jou rotsvast
Toch ook wankel,
Maar dat was jou genoeg
Zolang je de wortels had
Die ik krampachtig probeerde te behouden
Mijn stam om tegenaan te leunen
Als je daar behoefte aan had,
Elke dag
Nooit trok ik me weg
Omdat ik niet kon,
Maar dat was jou genoeg
Ik liet je namen in mijn hout krassen
Onbekende namen,
Maar dat was mij genoeg
Alleen omdat jij van ze hield
Nooit zei ik iets -
Maar dit moet ik weten
Toen ik mijn bloemen, bladeren liet vallen
Sommigen groen of bloedrood
Sommigen bijna vervallen tot stof
Maar allen van mijzelf,
Als een geschenk aan jou
Waarom ging je er toen op staan,
Mijn vriendin?
Reacties op dit gedicht
| Teared Out: | Dinsdag, maart 01, 2005 21:08 |
| Ach, lieverd.. *knuffel.. Ik vind het prachtig wat je geschreven heb. Wou dat ik iets voor je kon doen. Wil in ieder geval naar je luisteren, maar dat wist je al wel hè? :) Liefs, |
|
| Fri..: | Maandag, februari 28, 2005 00:00 |
| wow. heftige ondertoon hierin maar wat een mooi gedicht mooi vertaald, Liefs, Frida |
|
Over dit gedicht
| Auteur: White Nightmare | 
|
|
| Gecontroleerd door: bieke | ||
| Gepubliceerd op: 26 februari 2005 | ||
| Thema's: | ||