Eeuwige wandeling
Levend in oneindigheid
Loop ik paden van verwarring
En als ik door het bos van vreugde ben
Beland ik in een ravijn van machteloosheid
Maar ik blijf proberen
En ik blijf klimmen
Tegen muren van onafgebroken hoop
En als ik dan na veel doorzetten
De vlakte van rust heb gevonden
Zwem ik in rivieren van treur
En was mij zo in onschuld
Tot ik de overkant
Van totale waanzin bereik
Daar ren ik door weides
Van onbenaamde gevoelens
Om me vervolgens te verliezen
In wanen en onduidelijkheden
Die verscholen liggen
Tussen bloemen van eenzaamheid
En als ik weg wil rennen
Richting plassen van geluk
Op naar wolken van hoop
Struikel ik over wanhoop en verdriet
Tot ik val en staar
Naar een hemel van verloren wensen
Maar huilen doe ik niet..
black cat: | Vrijdag, maart 04, 2005 19:55 |
prachtig geschreven, Ik wens je al mijn sterkte die ik je kan geven. liefs dieuwertje |
|
.rose: | Vrijdag, maart 04, 2005 19:10 |
heerlijk om te lezen.. maar er zit ook een zekere droefheid in.. geweldig! liefs .rose |
|
fallingstar: | Vrijdag, maart 04, 2005 19:00 |
wat een prachtig gedicht! heel mooi neergezet! | |
SpinneSchim...: | Vrijdag, maart 04, 2005 18:47 |
knap, iets briljant met juist gekozen woorden, mooi emotie en een schitering van een boodschap. goed ogend meesterwerk |
|
Auteur: *dark eyes* | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 04 maart 2005 | ||
Thema's: |