“Je grootmoeder lijdt de ziekte van Parkinson,
Lieve zoon” zei mijn vader me, en ik begreep niet
Toen, maar de beelden zijn gebleven en
Nu zie ik, ervaar ik weer hoe het begon
Waar jij, oma, een muur van zwijgen bouwde door
Je tanden zwaar op elkaar te metsen
En alleen nog over je telefoondraad – zenuw
Je harten - geklop morse stuurde naar je hersenen.
Je kijk op het leven werd niet meer beschermd
Door de baarmoederlijke vlies voor je ogen
En droef braakte je alle kwaad uit in jezelf.
Je kon zo voor je uit staren alsof je
Naar de grijze wolk zocht in je geest
Die zich niet kon verlichten van de sneeuw
Die nog op je warmte hart had kunnen smelten.
Je leven werd plots niet meer het instrument
Waar de wind van liefde hoge noten op blaast
Maar alleen een kwaad gerochel, een
Valse trom, een droef geraas
Je hebt de dode nacht gezien in je leven
Maar toch hebben we je
Als een zon laten begraven
Opdat je iedere morgen
Weer nieuw op kan komen
Bij de nieuwe dag van je geliefden.
| Yara Schmid: | Zaterdag, maart 05, 2005 14:00 |
| je 2na laatste strofe, zo mooi, sterkte liefs yara |
|
| Edwin van Rossen: | Zaterdag, maart 05, 2005 13:25 |
| Harde realiteit op een hele mooie manier beschreven. | |
| Fortune: | Zaterdag, maart 05, 2005 10:27 |
| dit is toch een mooie ode voor jouw oma.. Je hebt het droevig en indrukwekkend neergezet.. Prachtig geschreven.. liefs, Samantha |
|
| Raira : | Zaterdag, maart 05, 2005 10:04 |
| rakend voelbaar verwoord (Weer nieuw op kan komen Bij de nieuwe dag van je geliefden) en vooral deze zinnen... prachtigggg liefs en een fijn weekend Raira |
|
| hiljaa: | Zaterdag, maart 05, 2005 09:56 |
| een harde werkelijkheid ,had een tante die die ziekte ook had ze heeft er 40 jaar moeten mee leven en is stillekes afgetakeld ik vond het vreselijk! nu heb ik er alle dagen mee te maken bij ons in het bejaardethehuis voor die mensen die het in een hoge graad hebben is het een lijdensweg! en ze kunnen nog zo lang mee leven! mooi verwoord knufliefs--hiljaa-- |
|
| sunset: | Zaterdag, maart 05, 2005 07:57 |
| Rakend, hard (maar op een bijzonder soort 'integere' manier). Juist om de herkenbaarheid mijn warme genegenheid. Liefs / sunset |
|
| Fri..: | Zaterdag, maart 05, 2005 01:40 |
| Och, Serge, hoe kom je daar nou weer bij :) mij danken dat ik dit schrijf voor de freaks? ik vind 't geweldig, deze site, ben dus ook niet weg te slaan hier :) Fijne nacht, ciao Frida |
|
| Gilraen: | Zaterdag, maart 05, 2005 01:31 |
| Hulde ! aan dit mooie werk. Ik ben iemand van niet veel reactie's, maar voor jou maak ik er graag eentje Liefs. |
|
| Fri..: | Zaterdag, maart 05, 2005 01:21 |
| vooral de laatste 4 strofen, prachtig! Dank je, voor jouw lof.. ik voel me er verlegen onder :) Liefs en wuifkusje Frida |
|
| Auteur: sergev2005 | 
|
|
| Gecontroleerd door: jo | ||
| Gepubliceerd op: 05 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||