Langzaam was ik haar aan het verli
Langzaam was ik haar aan het verliezen,
Uiteindelijk kreeg ik het voor me kiezen.
Met tranen in mijn ogen wilde ik haar niet geloven.
Waren al die mooie momenten voorbij?
Huilend lag ik boven.
Ze koos niet meer voor mij.
Ze wilde niet meer met me verdergaan.
Nooit meer jouw lach.
Nooit meer jouw lippen.
Ik kon het niet meer aan.
En nooit meer zal ik je nog bezitten.
Maar één gedachte kan mijn pijn verzachten.
Ik hoef nooit meer op jou gemene woorden te wachten.
Je hebt me altijd al bedrogen.
Ik haat je, want je hebt tegen mij gelogen.
Je verzint dingen die niet waar zijn.
Ah meisje, waarom deed je me zo’n pijn?
Als je dit leest ben ik je al vergeten .
En zal ik van je bestaan niet eens meer weten.
Reacties op dit gedicht
| sté16: | Zaterdag, maart 05, 2005 17:35 |
| Goed dat je dit hebt opgeschreven mooi verwoord! en idd, tijd heelt alle wonden, believe me liefs xx |
|
| zanna-marie: | Zaterdag, maart 05, 2005 17:06 |
| vergeten? toen je dit schreef dacht je toch aan haar,, maar weet ,de tijd verzacht de wonden ,xxx zanna | |
Over dit gedicht
| Auteur: Skezzy | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 05 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||