Ziek
Ziek
Al bijna 15 jaar geleden,
Ben ik de WAO ingetreden.
Het begon met klachten in de rug,
Heel veel pijn, maar vooral heel stug.
Bewegen was dan ook heel zwaar,
Vooral bij het staan was ik pas echt de sigaar.
Dan kon ik ook geen stap meer doen,
Want ik zat zo vast, als een te kleine schoen.
Er zijn twee tumortjes uit de rug geëxtirpeerd,
Maar daarmee was de pijn nóg niet gelimiteerd.
De eigenlijke oorzaak was onbekend,
waardoor het als ziekte ook werd ontkent.
Er volgden jaren van koorts en veel pijn,
En er hielp geen enkel medicijn.
Van alles heb ik geprobeerd,
Mijn hele leven werd geroteerd.
Twee vingers verbrijzelde ik, na een jaar,
De artsen werden het toen gewaar
Wat er aan de hand moest zijn,
Wat de reden was van zoveel pijn.
O.a. is osteomalacie het mooie woord,
Wat mijn leven heeft doorboord.
Nogal wat spontane breuken volgden daarna,
Met heel veel bedrust, wat een drama.
Het genezen van een breuk,
Duurt wel een half jaar, dat is niet zo leuk.
Voor veel mensen zie ik er te goed uit,
Dus van de ziekte geloven ze geen fluit.
Daar zal ik mee moeten leren leven,
En hun onwetendheid vergeven.
Wat af en toe wel moeilijk is,
Omdat ik het leven wat ik leidde, zo verschrikkelijk mis.
Niniki
Al bijna 15 jaar geleden,
Ben ik de WAO ingetreden.
Het begon met klachten in de rug,
Heel veel pijn, maar vooral heel stug.
Bewegen was dan ook heel zwaar,
Vooral bij het staan was ik pas echt de sigaar.
Dan kon ik ook geen stap meer doen,
Want ik zat zo vast, als een te kleine schoen.
Er zijn twee tumortjes uit de rug geëxtirpeerd,
Maar daarmee was de pijn nóg niet gelimiteerd.
De eigenlijke oorzaak was onbekend,
waardoor het als ziekte ook werd ontkent.
Er volgden jaren van koorts en veel pijn,
En er hielp geen enkel medicijn.
Van alles heb ik geprobeerd,
Mijn hele leven werd geroteerd.
Twee vingers verbrijzelde ik, na een jaar,
De artsen werden het toen gewaar
Wat er aan de hand moest zijn,
Wat de reden was van zoveel pijn.
O.a. is osteomalacie het mooie woord,
Wat mijn leven heeft doorboord.
Nogal wat spontane breuken volgden daarna,
Met heel veel bedrust, wat een drama.
Het genezen van een breuk,
Duurt wel een half jaar, dat is niet zo leuk.
Voor veel mensen zie ik er te goed uit,
Dus van de ziekte geloven ze geen fluit.
Daar zal ik mee moeten leren leven,
En hun onwetendheid vergeven.
Wat af en toe wel moeilijk is,
Omdat ik het leven wat ik leidde, zo verschrikkelijk mis.
Niniki
Reacties op dit gedicht
| André van Dijk: | Zondag, juni 19, 2005 19:46 |
| Dank voor je uitleg en je openheid, zo leren we den echte Nini kennen en begrijpen. liefs, André |
|
| Tamara de Vries: | Dinsdag, maart 08, 2005 19:03 |
| Hoi, bedankt voor je reactie op mijn gedicht: Mama. Jaa, ze is erg trots op me! nog veel sterkte trouwens en een mooi gedicht is dit! Kusjes Tamara |
|
| Wolfshen: | Maandag, maart 07, 2005 08:55 |
| Auww :( minders... Groet, Wolfshen |
|
| sunset: | Maandag, maart 07, 2005 08:33 |
| Herkenbaar, heel herkenbaar. Liefs (en mijn genegenheid) / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Niniki | 
|
|
| Gecontroleerd door: jo | ||
| Gepubliceerd op: 07 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||